Piękne, stare kamienice

Europejska zabudowa miast różni się od siebie pod względem kulturowym i stylowym – tam, gdzie dominuje ciepły klimat, powstają gmachy jasne, dające chłód swoim mieszkańcom. Tam zaś, gdzie przez większość roku panuje dość zimna, deszczowa aura, projektanci stawiają na smukłe – „łapiące słońce” kamienice. Które łatwo ogrzać zimą, a które nadają poszczególnym ulicom indywidualny charakter.

Niestety, w wielu wciąż regionach widać ślady powojenne i cenne zabytki architektoniczne nie zostały jeszcze do końca odnowione, odrestaurowane. Mnóstwo perełek budowlanych straciliśmy bezpowrotnie i tylko stare fotografie czy ryciny z dawnych lat świadczą o świetności aglomeracji.Są jednak na kontynencie miejsca, gdzie – zdawałoby się – czas stanął w miejscu, a piękne budynki cieszą oko i co roku przyciągają nowe fale turystów  – pasjonatów eleganckiej, przemyślanej architektury.

W Pradze słynna „Złota Uliczka” obejmuje szereg kamieniczek wyglądających jak miniaturowe domki dla lalek. Wstęp do tej części Starego Miasta jest płatny, warto jednak wydać nieco pieniędzy, by przez chwilę znaleźć się w świecie złotych dekorów, pięknie rzeźbionych okiennic, pradawnych drzwi, wiodących do niziutkich budyneczków, pochylonych nad brukowaną uliczką.  Stolica Czech to istne cudeńko!

We Francji, nad Loarą, podziwiać możemy mieszankę stylową, gdyż obok kamiennych domów – twierdz, ulokowano drewniane chaty rybackie czy nowoczesne mini galerie, oferujące podróżnikom sprzedaż pamiątek bądź ucztę smaków, serwowaną przez lokalne restauracje. Słynna rzeka, od wieków zachęcała osadników do zakładania swych gospodarstwa właśnie w pobliżu wody. Wszak tą drogą odbywał się cały transport i w miejscach, gdzie nurt zakręcał albo rozlewał się szeroką falą, potrzebna była pomoc francuskich chłopców, rzemieślników, flisaków i handlarzy. Wszyscy oni – w zależności – od piastowanej przez siebie funkcji – pozostawili po sobie szereg pięknych kamieniczek.

Z kolei w Italii projektowano budynki, czerpiące jak najwięcej ciepłych promieni słonecznych, dających ukojenie w czas letnich ukropów, a jednocześnie pięknie podkreślające  włoski styl. Elegancję, odwołanie do tradycji, umiłowanie natury oraz troskę o staranne wykończenie projektu. To dlatego – w XXI wieku – zachwycamy się solidnością starych okiennic bolońskich, cieszymy oczy ukwieconymi domami w Rzymie, a zabudowa Florencji stanowi esencję architektoniczną. Tu nawet rynny są piękne, mostki zdają się wyrastać z budynków, a same kamieniczki urzekają. Po prostu.

W Belgii także nietrudno o estetyczne zawirowania: niewielka Genewa przypomina Wenecję Niderlandów, zaś w Brukseli czy w Antwerpii warto poświęcić parę godzin na zwiedzanie zabytkowego centrum. Kupiecka funkcjonalność przeplata się tu z chęcią nadania swym dzieło cech indywidualizmu, gracji. Architekci więc ścigali się w projektowaniu coraz to nowszych innowacji, a ciąg niebanalnych kamienic rósł w oczach. To na nim inspirują się współcześni twórcy.

Zjawisko owo było powszechne podczas przywracania blasku dawnym arcydziełom polskim. Poniemieckie kamienice, które ostały się po wojnie, w dużych miastach, obecnie jaśnieją z miesiąca a miesiąc, a ich elewacje zyskują świeżych kolorów, dziury czy braki w dekorze uzupełnia się luksferami, mocnym tynkiem bądź nietuzinkowym stiukiem. I w ten sposób nasz kraj, także, może poszczycić się sporą ilością doskonałych budynków – służących ludziom, a przy tym – naprawdę! – przepięknych.